Yiğitcan Coşar 14 Nisan 2010 Paylaş 14 Nisan 2010 (düzenlendi) Boston treninden inen yaşlı çift, doğruca gittikleri Harvard Üniversitesi'nde sıkılgan bir tavırla rektörün bürosundan içeri girdiklerinde, karşılarında, masasından fırlayarak önlerini kesen sekreteri buldular. Adam, sekreterin kendilerini neden durdurduğunu anlamadığını söyledi ve "Eşimle birlikte, rektörle görüşmek için geldik" dedi. Rektörün sekreteri, bunun olanaksız olduğunu bildirdi. "Rektörün bugün size ayıracağı boş bir saniyesi bile yok" dedi. Yaşlı adam, isteğini, sesini biraz daha yavaşlatarak yineledi: "Rektörle görüşmek için geldik" dedi. "Şimdi meşgul olabilir. Zamanımız var; biz bekleyebiliriz." Harvard Üniversitesi'nde, üstelik kendi odasında, görmeye pek alışık olmadığı biçimdeki bu yaşlı karı koca odadaki boş koltuklara oturunca, sekreter önce şaşırdı, ne yapacağını bilemedi, sonra da kendi kendine "Nasıl olsa bir süre sonra sıkılırlar, giderler" diyerek masasına döndü ve onlar odada değillermiş gibi, işine devam etti. Fakat aradan saatler geçmesine karşın yaşlı çift beklemekten sıkılmadı, bıkmadı. Sekreter onlardan kurtulamayacağını anlayınca bir neden bularak rektörün odasına girdi ve durumu anlattıktan sonra rektörden, bu yaşlı karı kocayla, bir iki dakika da olsa, görüşmesini rica etti. "Yoksa odamdan gidecekleri yok" dedi. Genç rektör, sekreterinin içinde bulunduğu durumu anlayışla karşıladı. Makam odasına geldiklerinde söze, yaşlı kadın başladı. Harvard'dan mezun olan oğullarını bir yıl önce bir kazada kaybettiklerini söyledi. "Oğlumuz burada okurken çok mutluydu" dedi. "Harvard'da geçirdiği yıllarını hiçbir zaman unutmamıştı." Bu girişten sonra yaşlı kadın, ziyaretlerinin amacını açıkladı: "Harvard'ın sınırları içinde bize göstereceğiniz bir yerde, oğlumuzun anısına, bir bölüm kurmak istiyoruz" dedi. "Siz yalnızca, üniversitenin gereksinim duyduğu bölümü ve bu bölümün yapılmasını istediğiniz yeri bildiriniz" dedi. "Bölümün yapımı ve donanımıyla ilgili tüm giderleri eşim ve ben karşılamaya hazırız." Rektör, "Biz Harvard'da okuyan ve sonra da ölen her öğrencimiz için bir anı taşı dikecek olsak, burası mezarlığa döner..." Yaşlı kadın sesini yükseltti: "Hayır, hayır, bizi yanlış anladınız" diyerek rektörün sözünü kesti. "Oğlumuzun anısına bahçenize bir taş dikin demiyoruz size... Belki Harvard'a bir bölüm daha eklemek istersiniz. Belki bir bina yaptırmayı düşünüyor olabilirsiniz. Biz, bu isteklerinizi gerçekleştirelim diyoruz." Rektör, "Üniversitemize bir bölüm mü kurmak istiyorsunuz?" dedi. "Siz bir üniversite binasının kaça malolduğu konusunda bir bilgiye sahip misiniz?" Yaşlı karı koca, bu konuda kesin bir bilgileri olmadığını saf bir biçimde söyleyince rektör, sesinin tonunu yükseltti: "Yalnızca son yaptığımız bölümümüzün maliyeti yedi buçuk milyon doları buldu" dedi. "Sanırım bu bilgi size yararlı olur." Rektör, bu son sözüyle görüşmeyi noktalayacağını umuyordu. Yaşlı kadın, sakin bir biçimde kocasına döndü ve "Duydun mu rektörün söylediği rakamı?" diye sordu. Ve bunları söyledikten sonra kocasına büyük bir coşkuyla yepyeni bir öneride bulundu: "Peki, başka bir üniversiteye bağış yapacağımıza" dedi. "O halde neden kendi üniversitemizi kurmuyoruz?" Rektör çok şaşırmıştı. Yaşlı adam, eşinin önerisini baş hareketiyle onayladı. Bay ve Bayan Leland Stanford, kendisine verdiği bilgi nedeniyle Harvard Üniversitesi Rektörüne teşekkür ettikten sonra dışarı çıktılar, ilk trenle, California'ya, Palo Alto'ya gittiler. Ve orada, oğullarının anısına, onun adını her zaman yaşatacak bir üniversite kurdular. Bay ve Bayan Stanford?la Harvard Üniversitesi Rektörü arasındaki bu görüşme, Amerika'nın ve dünyanın bugün önde gelen üniversitelerinden biri olan Stanford Üniversitesi?nin kuruluş öyküsünün ilk basamağıdır. 14 Nisan 2010 tarihinde Yi?itcan Co?ar tarafından düzenlendi Yorum bağlantısı
Erhan Doruk 14 Nisan 2010 Paylaş 14 Nisan 2010 öykü gerçek değilmiş http://tr.wikipedia.org/wiki/Stanford Yorum bağlantısı
Recommended Posts