Arabamızın Sağlığı

[Selçuk Demir]

Araba işi bir hobi. Arabayla ilgilenmek, onun varsa bir ihtiyacını gidermek, lastiğiyle, boyasıyla, jantıyla, döşemesiyle vs. şefkatle alakadar olmak insana keyif veriyor. Gerçekçi düşünerek sadece aracın olmazsa olmazlarına vakit ve para ayıranlarla, bu işi daha da abartıp modifiye, kanat manat işleriyle uğraşanlar için de durum aynı. Her iki durumda da bu iş asla bir angarya olarak görülmüyor. Bu güzel bir şey. Ama aynı özeni kendi makinamız yani vücudumuz için gösteriyor muyuz? Arabamızı tamir eden ya da bakımını yapan ustayı meraklı gözlerle takip ediyoruz. Sizi bilmem ama ben aracı servise bırakıp gidenlerden değilim. Mutlaka başında duracağım, izleyeceğim, ustanın işini doğru yaptığından sözümona emin olacağım. Ama bundan daha çok orada vakit geçirmek hoşuma gidiyor. Ayaküstü operasyona maydonoz olmak, çay kahve ikramı, ordan burdan sohbet, arada bir ustayla tellendirilen iki sigara falan...Hele hele aracı bakımdan çıkardıktan sonraki ilk sürüş ayrı bir durum. Halbuki iki balata bilmem bir iki parçası değişti ama öyle gelmiyor insana. Servisten çıkarken aracın sesi bile bir başka çıkıyor gibi geliyor. Gel aynı keyfi hastanede yaşa! Hepimizin başı ağrır, kaçımız gidip tomoğrafi çektiririz? Aracın motorundaki yağa kire tahammül edemeyip haftada bir motoru yıkatanlar bile mesela sigarayı bırakamaz. Sigara ciğeri neye çeviriyor bildiğimiz halde...Seyir halindeyken araçtan gelen sesler bizi hemen harekete geçirir ve aracı ustaya götürürüz. Ama hastaneye gitmek için illa bıçağın kemiğe dayanmasını bekleriz. Niye yazdım bunları? Her ramazan acaba bu ramazan sigarayı bırakır mıyım diye düşünürüm. Ramazan gelincede bir türlü cesaret edemem ve kalır gider. İftardan sonra sigara yakmıyacağız mı yani- sendromunu aşamam. İşte kendimi suçlu hissettiğim için, bir sigarayla başedecek irademin olmadığını burada anlatıyorum.